Strona ks. Macieja Jastrzębskiego

Jak mieszkańcom wsi dzisiaj głosić Dobrą Nowinę? Czy Nowa Ewangelizacja ma szanse zaistnieć pośród „pagórków leśnych, łąk zielonych, pól malowanych zbożem rozmaitem, wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem” (A. Mickiewicz). To trochę jak w filmie Zakochany Anioł, scena w Bieszczadach: tu czas płynie wolniej. Naznaczony jest zmieniającymi się porami roku, dobowym cyklem karmienia i sprzątania u hodowanych zwierząt. Wiara tu raczej ludowa, aż za bardzo zdroworozsądkowa, bez większych emocji.  Wiadomo, że Panu Bogu cześć się należy i „na nic się zda wstawać o północy, jeśli nie masz Pańskiej pomocy…”. Zaproponowałem kiedyś, abyśmy stworzyli w parafii Kręgi Kościoła Domowego. Zaprosiłem przedstawicieli Kościoła Domowego ze świadectwem i modlitwą. Parafianie posłuchali i na moją inicjatywę odpowiedzieli tak: kręgi to my mamy w każdą niedzielę po Mszach jak się spotkamy i pogadamy w kółeczkach przed kościołem.

A może nowe Koło żywego Różańca założymy – zaproponowałem przed peregrynacją figury Matki Boskiej Fatimskiej. Po co? Żeby plotkować na spotkaniach? Wolę się samotnie pomodlić w domu – padła odpowiedź od jednej parafianki.

Takie to są sielskie klimaty. Jednak Ewangelia jest tu dobrze rozumiana. Pan Jezus doskonale znał życie na wsi. Jego przypowieści w większości były adresowane do rolników, inspirowane były życiem ludzi na wsi. Można śmiało przyznać, że Jezus znał się na rolnictwie: na sianiu, wzroście, ziarnie, chwaście, winie, chlebie.

Mam więc nadzieję, że słowa Maryi: „zróbcie wszystko, co Wam powie mój Syn” (J 2,1-12) moi Parafianie potraktują poważnie i otworzą na nowo  swoje serca i umysły na Dobrą Nowinę przygotowując się i podczas nawiedzenia Pani Jasnogórskiej. Przebudzą często uśpioną i zmęczoną wiarę. Ogrzeją się przy żywym płomieniu tej wiary. Przytulą się do serca Matki, która wszystko rozumie. Rozwińmy więc błękitne sztandary!

13 czerwca wraz  z grupą 45 dzieci, miałem zaszczyt i radość, reprezentować dekanat Dobrzyń n. Drwęcą na IV Krajowym Kongresie Misyjnym. Atmosfera spotkania była ciepła, radosna, modlitewna. Przyjechało na spotkanie 5.000 dzieci z całej Polski. Dzieci pięknie i kolorowo przebrane. W rękach „flagi misyjnego zapału”, „hojne dłonie”, czyli misyjna dłoń modlitwy, wykonane z papieru: do machania, pozdrawiania i modlitwy. Dłonie cieszyły się wielkim powodzeniem. To Ojciec Święty Franciszek nauczył nas „Modlitwy pięciu palców”. Kciuk, to palec, który jest najbliżej nas. Modlimy się za tych, którzy są nam najbliżsi. To osoby ważne w naszym życiu, o których często myślimy. Palec wskazujący przypomina o modlitwie za tych, którzy wychowują, uczą i leczą. Palec środkowy – najwyższy z palców. Przypomina o przywódcach, rządzących i wszystkich tych, którzy mają władzę i decydują o naszym życiu, o losie naszej wspólnoty, miasta, kraju (dzieci modliły się za Prezydenta Elekta, Wójtów, Sołtysów). Palec serdeczny. To nasz najsłabszy palec. On ma nam przypominać o modlitwie za najsłabszych, chorych, zagubionych, bezradnych i bezsilnych. Palec mały, to palec ostatni, najmniejszy ze wszystkich, przypomina o  modlitwie za nas samych. Więcej o Kongresie tu foto.

Podczas trwania Kongresu, obok hali Torwar na której byliśmy, trwały przygotowania do 15 Parady Równości. Dekorowano TIR-y, zawieszano banery (foto nr 2). My kończyliśmy, oni zaczynali. Dwa światy. Dwa bieguny. Pewnie, że każdy ma prawo do wyrażania swoich poglądów, demonstracji, zrzeszania się, wyrażania równości i innych wartości. Każdy robi, co lubi… Jest wolność. Ale czy jest RÓWNOŚĆ?

Demonstranci z Parady RÓWNOŚCI domagają się równości, co widać na plakacie na zdjęciu wykonanym z mojego autokaru: „Równe prawa, wspólna sprawa”. A tymczasem takie jest moje małe spostrzeżenie w temacie RÓWNOŚCI:

– Na Krajowym Kongresie Misyjnym nie było żadnej kamery, ani mikrofonu z mediów publicznych (jaka jest ich rola, zadanie, misja, powołanie?), a tym bardziej komercyjnych. Nic nie pokazano w mediach o tym dobrym i pięknym spotkaniu.

– Natomiast Paradę Równości musieliśmy oglądać niemal we wszystkich mediach, słuchać i czytać. Wystarczy wpisać w wyszukiwarkę internetową te dwa wydarzenia z jednego dnia: 13 czerwca 2015. Patronem tego dnia jest św. Antoni, patron zagubionych. Przypadek?

Czy dzisiaj są w Polsce równe prawa? Takie moje małe spostrzeżenie… Znów sprawdza się powiedzenie: dobro jest ciche i pokorne, nie narzuca się. Zło krzyczy, ujada i wrzeszczy!